Art Journaling in twee minuten

We troffen vandaag een leuk filmpje aan op YouTube. Het laat in een paar minuten zien hoe art journaling in zijn werk gaat en welke materialen er worden gebruikt.

“Elk kind is een artiest. Het probleem is hoe je een artiest blijft wanneer je opgroeit”

~Pablo Picasso ~

Daar hoeven wij geen woord meer aan toe te voegen!

• Wil je toch meer weten? Bezoek dan de pagina ‘Wat is art journaling’  
• Zoek je geschikte pennen? Kijk dan eens bij Tekenen & Schilderen
• Kies hier  een geschikt schetsboek voor je art journal

 

Voorleesavontuur [Schrijverskast 9]

In mijn vorige blog  (Schrijffeestje) noemde ik al even het voorleesavontuur. Alweer een hele belevenis voor mij als beginnend schrijver.

Tijdens de Culturele Zondag in het Paleis in Groningen, mocht ik mijn zelfgeschreven vriendschapsverhaal voorlezen.

Die middag fiets ik met een behoorlijke, bij mijn stemming passende, tegenwind naar het Paleis. Het is 15.30 uur, om 16.10 uur is het mijn beurt.
Ik heb net genoeg tijd om te fietsen, mijn kapsel te fatsoeneren en om een wit wijntje te drinken (tip van Herman Sandman). Dus geen tijd voor extra stress.
Toch?

Met een knoop in mijn maag kom ik aan. In de Erlenmeyerzaal loopt het programma van die middag ten einde. Wij van dewebschrijvers.nl zijn de slotact. Publiekstrekkers?

Gauw klok ik mijn wijntje naar binnen (zoals gewoonlijk heb ik toch minder tijd dan gedacht), mijn medevoorlezers staan inmiddels om mij heen. We fluisteren, er wordt nog een toneelstuk opgevoerd, onze zenuwen de ruimte in.

Geen familie van mij in de zaal, goddank. Ik hou dit gebeuren graag zo zakelijk mogelijk. Hoe minder emotie hoe beter.

Dan hoor ik mijn naam. Mijn wijn is nog niet op!

Ik sta op het podium. Het is zover. Ik stel me voor aan Meindert Talma, die de middag aan elkaar praat. Ik vraag nog snel even naar de meest praktische stand van de microfoon, ik ben immers een leek. ‘Zo dicht mogelijk onder je mond’, antwoordt Meindert. Hij zet de microfoon op de standaard en ik pruts net zolang tot het ding klem zit tussen mijn neus en kin.
Nu nog op papier kijken. Ik loens en hou mijn hoofd raar scheef en zo lukt het me de eerste regels van mijn verhaal voor te lezen.

Ik heb alle aandacht, zo lijkt het echt. Het publiek, een stuk of 25, zit met het hoofd schuin naar mij te luisteren.
Ja, naar mij hè!
Het is een geweldige gewaarwording, moet ik eerlijk bekennen.

Al lezend zie ik Lupko Ellen zitten!

Ook al stroomt het water me over de rug (nee, deze keer overdrijf ik niet) en is mijn hoofd roder dan een rijpe tomaat, het voorlezen gaat goed.

Gelukkig bedenk ik al snel dat ik beter de microfoon los in de hand kan houden, en vlot leest het verhaal zich voort.
Dan lees ik mijn slotzin (een sneue wending, moet ik toegeven) en mijn publiek slaakt een zucht. (gelukkig, mijn verhaal komt over)

Het is gebeurd! Ik bedank en stap van het podium.

Opgelucht luister ik naar de andere drie voorleescollega’s en na afloop glunderen we blij naar elkaar. ‘Ging goed, hè.’ ‘Ja, dank je.’
Op de terugweg voelt de wereld lichter, is de wind gaan liggen?

Op een schrijffeestje [Schrijverskast 8]

Hé, hoe gaat het? Goed.

Door gastblogger Janneke Heimweg

Op een woensdagavond, ongeveer een half jaar geleden, was ik voor het eerst op een schrijffeestje. En dat vertel je nu pas? Klopt, ik wil dit avontuur alsnog met jullie delen, omdat dit feestje hoort bij mijn leerproces tot heuse schrijver.

We vierden de opening van de Boekenweek in de bibliotheek in Groningen. Wij, van dewebschrijvers.nl, zijn uitgenodigd.
Een schrijffeestje. Hoe doe je dat? Hoe gedraag je je? Wat zeg je zoal, en wat vooral niet?
Een wereldje apart, zo leerde ik.

Bij binnenkomst, vijf minuten voor aanvang (zo ben ik), zit de zaal al vol. Gelukkig is er nog plek op een loungebank naast een van mijn dewebschrijvers- collega’s. Verder zie ik geen bekenden, wat meteen mijn ‘positie’ in schrijvers- Groningen aangeeft.
Herman Sandman opent.

Wanneer Herman klaar is, is het tijd voor champagne. Dan zie ik een andere dewebschrijvers- collega. Gezellig. Bijkletsen!
Verderop staan de baas van Gronings grootste uitgeverij, Lupko Ellen en hun redactrice. Een praatje. Dat moet ik toch kunnen? Dapper als ik ben, ga ik bij het groepje staan. Lees: ‘dring ik mij op aan het groepje’.
Lupko vraagt vriendelijk ‘hoe gaat het?’ Een moeilijke vraag uit zijn mond, wat moet je zo’n groot schrijver antwoorden? Dus retourneer ik de vraag en hij antwoordt ook met ‘goed’.
Einde gesprek?
Wat nu.
Ik moet duidelijk nog mijn weg vinden op dit soort feestjes van het Gronings schrijfwereldje.

Met schrijfcollega en de uitgever bespreken we de details van ons voorleesavontuur komende zondag tijdens de Culturele Zondag. Wát ga je doen? Voorlezen?
Ja, VOORLEZEN! Hardop, met heuse toeschouwers.
Natuurlijk ben ik bloednerveus. Nu al gewoon nerveus, dat bloederige zal ongetwijfeld op de dag zelf ontstaan. Maar goed, zoals de organisator mailde: ‘Jij doet het tenminste’ en ‘niet geschoten is altijd mis’. Of zoiets, alle spreekwoordelijke clichés zijn hierbij van toepassing.

Inmiddels is de zaal bijna leeg, de bieb allang gesloten.
We praten nog wat met organisatoren, begeleiders en andere creatievelingen van dewebschrijvers.nl en vermaken ons opperbest.
Wanneer ik, afgeleid uit mijn gesprek met de organisator (ik leer mij al goed te handhaven), opkijk zie ik Herman Sandman praten met mijn schrijfcollega. Ik dring me weer op en samen praten en lachen we alsof we elkaar al jaren kennen.
Herman komt tot slot nog met een aantal nuttige voorleestips. Bedankt!

En dan afscheid nemen (‘Ga nooit onopgemerkt de deur uit!’).
Dus zwaai ik Herman, de uitgever en mijn dewebschrijvers- collega’s gedag en met een ‘tot zondag’ ga ik gauw terug naar man en kids.
Het heerlijk gewone leven dus.