The End [Schrijverskast Slot]

Door gastblogger Janneke Heimweg

 

Dit is mijn laatste gastblog voor Writersplaza.  Best jammer, al zeg ik het zelf, maar een weloverwogen keuze. Ik denk dat jullie inmiddels alles van mijn schrijfleven weten, dus doorgaan met bloggen zou betekenen dat ik in herhaling ga vallen.

Hoe het begon

Ruim een half jaar geleden werd ik gevraagd (ja, echt waar: gevraagd) om op de weblog van writersplaza te schrijven.
Met veel plezier heb ik geschreven over mijn schrijfleven, met in het bijzonder mijn worstelingen, kleine overwinningen en veel overpeinzingen en twijfels.

Sinds die eerste blog is er veel veranderd. Jullie hebben kunnen lezen over hoe ik van ‘zolderkamertjesschrijver’ ben opgebloeid naar gastblogster, schrijffeestjesganger en manuscriptschrijver. Ook heb ik een tijdje (boek)recensies geschreven.
Dit klinkt misschien heel basic, maar voor mij is het heel wat.
Kortom, ik heb veel geleerd. Misschien hebben jullie zelfs veranderingen in mijn blogstijl opgemerkt?

Schrijftip

Ik zal het bloggen gaan missen, want het is een goede schrijfmotor. Je blijft schrijven, ook als je even niet weet hoe je verder moet met je verhaal of manuscript.
Hé, dit lijkt zowaar op een schrijftip.
Eigenlijk is dat het ook. Ik raad je aan om zelf (mocht je dat niet al doen) ook te gaan bloggen. Op je eigen website, maar ook als gastblogger op schrijfsites of voor kunstencentra. Dit levert je naast schrijfuren en het ontdekken van je schrijfstijl ook naamsbekendheid op. Je leert schrijfmensen kennen, die vaak ook weer schrijftips geven.
Ook het schrijven van boekrecensies is erg leerzaam. Mooie bijkomstigheid is, dat je de boeken die je hiervoor leest, meestal, in je eigen boekenkast mag plaatsen en met een beetje geluk heb je zelfs een ‘meet en greet’ met schrijvers.

Wat ga ik hierna doen?

Voor Writersplaza mag ik enkele schrijfboeken recenseren, dus jullie zijn nog niet helemaal van mij af.
Voor mijzelf is er mijn manuscript. Op dit moment laat ik mij afleiden door schrijfwedstrijden en het leven. Mijn manuscript ligt te verstoffen, mijn hoofd blijft er wel aan denken, maar er wordt niet aan geschreven. Daar moet verandering in komen. Dus geen schrijfwedstrijden meer. De drang naar aandacht en wedstrijdspanning blijft aanwezig, het is al weer een tijd geleden dat er een verhaal van mij gepubliceerd werd, maar ik moet dit gevoel de kop indrukken. Mijn schrijffocus moet de komende tijd bij mijn manuscript liggen.
Daarna is hier in de stad weer het ‘Hendrik de Vries Stipendium’ waarop ik, net als in 2011, ga inschrijven. Wie weet dat ik mijn oeuvre naar behoren heb uitgebreid (dat was een vereiste van de jury, de vorige keer) en ben ik beter geworden met schrijven ten opzichte van twee jaar geleden.

En ooit, als ik alle winden mee heb, ligt mijn debuut in jouw boekwinkel om de hoek (een mens moet blijven dromen, niet waar?)

Bedankt voor het lezen. Wil je me blijven volgen: http://twitter.com/jannyanna

Janneke

Mijn geduld raakt op [Schrijverskast 12]

Mijn geduld raakt op!

 Door gastblogger Janneke Heimweg

Al mijn bijdrages voor ‘Uit de Schrijverskast’ waren tot nu toe positief en opbouwend. Ik klaagde niet, was eerlijk en schreef met de nodige zelfspot.

Maar nu is het tijd voor een blog waarin ik eens de waarheid vertel.

Hoe nederig moet een schrijver zijn? Dit is wat ik mij de laatste weken afvraag.

Op Twitter lees ik dappere schrijfcollega’s die hun manuscript telkens weer naar een andere uitgeverij sturen en telkens maanden lang niets horen.

En dan, als ze ‘geluk’ hebben, krijgen ze een brief terug met de mededeling dat men het werk ontvangen heeft, maar dat het bijvoorbeeld niet past binnen hun portefeuille.

 

Don’t call us, we call you (not).

Nu denk je: ‘geluk’ hebben? Ja, dat bedoel ik inderdaad, want tot mijn grote verbazing blijken uitgeverijen zelfs in staat om hele manuscripten kwijt te raken! Dus, heb je een half jaar gewacht en durf je eindelijk te bellen (soms mag je zelfs NOOIT bellen) om te vragen hoe het ermee staat, zijn ze je manuscript kwijt.

Wel…pieperdepiep…dat is toch ongelofelijk?

Dat wij beginnende schrijvers nederig horen te zijn, dat weten wij wel. Dat wordt ons met de schrijverslepel ingegoten.

Maar die nederigheid geldt toch ook andersom? Zonder schrijvers geen uitgevers, denk ik dan in mijn naïviteit. Wat zou er gebeuren als niemand meedoet met een schrijfwedstrijd?

 

Nietszeggende schrijfprijs

In april van dit jaar won ik een schrijfprijs. Halleluja, wat een pret. Ik mocht drie korte verhalen insturen naar de juryvoorzitster voor feedback. Klinkt goed, niet waar?

Vol verwachting verstuurde ik mijn verhalen. De juryvoorzitster stuurde een ontvangstbevestiging en beloofde zo snel mogelijk te reageren. Het bleef echter stil aan de overkant.

Na twee weken werd ik ongeduldig, dus stuurde ik een email met mijn nederigste excuses voor mijn brutaliteit, maar dat ik toch wel erg benieuwd was naar de mening van deze mevrouw.

Geen reactie…

Twee weken geleden (dus zeven maanden later) stuurde ik weer eens een email, maar nog steeds niets. Inmiddels begin ik toch een beetje te balen. Om eerlijk te zijn voelt mijn prijs als een wassen neus.

Is dit gevoel terecht? Ik weet het niet. Rest mij niets anders dan afwachten, maar de lol is er wel af.

 

Zwijgende gastheer

Een maand geleden was er een oproep op twitter voor gastbloggers. Natuurlijk reageerde ik. Een vriendelijke reactie van de sitebeheerder, maar toch het dringende verzoek eigen teksten te schrijven en dus niets van het web te kopiëren. Mij leek dit logisch, maar kennelijk heeft deze site daarmee een geschiedenis.

Maar goed, ik schreef een onderhoudende (in mijn ogen ook leerzame) gastcolumn. Daarna hoorde ik niets meer. Geen publicatie op hun site, geen reactie (laat staan bedankje) via de email. Helemaal niets.

Op mijn vraag of ik iets fout had gedaan (ja, zo nederig kan ik zijn) en ik iets moest herschrijven kreeg ik geen reactie.

Dus, binnenkort publiceer ik deze gastcolumn met mijn EIGEN tekst op mijn EIGEN blogsite. Zo doe ik dat, inmiddels.

Dit was mijn voorlaatste gastblog voor writersplaza.nl. Mijn laatste is over twee weken te lezen. Dat wordt een vrolijkere blog hoor, dat beloof ik.

Wil je me blijven volgen: http://twitter.com/jannyanna