Schrijf een alternatieve troonrede

Gelezen: “Op Prinsjesdag leest koning Willem-Alexander de troonrede voor, met daarin de regeringsplannen voor het komende jaar. Maar wat moet er volgens jóu gebeuren?

Troonrede / Agenda / ProDemos CMS – Prodemos.

Schrijf een alternatieve troonrede en maak kans op een dagje lobbyen voor jouw plan/visie in de Tweede Kamer.

Spelregels

• Noem een maatregel, idee of plan dat je graag zou willen invoeren in Nederland. Dit mag een abstracte visie zijn maar ook een concrete maatregel: alles waarvan je denkt dat Nederland beter wordt.
• Beschrijf het in maximaal 350 woorden
• Begin met ‘Leden van de Staten-Generaal’…
• Stuur je inzending uiterlijk zondag 6 september naar debat@prodemos.nl

Lees meer op : Troonrede / Agenda / ProDemos CMS – Prodemos.

The End [Schrijverskast Slot]

Door gastblogger Janneke Heimweg

 

Dit is mijn laatste gastblog voor Writersplaza.  Best jammer, al zeg ik het zelf, maar een weloverwogen keuze. Ik denk dat jullie inmiddels alles van mijn schrijfleven weten, dus doorgaan met bloggen zou betekenen dat ik in herhaling ga vallen.

Hoe het begon

Ruim een half jaar geleden werd ik gevraagd (ja, echt waar: gevraagd) om op de weblog van writersplaza te schrijven.
Met veel plezier heb ik geschreven over mijn schrijfleven, met in het bijzonder mijn worstelingen, kleine overwinningen en veel overpeinzingen en twijfels.

Sinds die eerste blog is er veel veranderd. Jullie hebben kunnen lezen over hoe ik van ‘zolderkamertjesschrijver’ ben opgebloeid naar gastblogster, schrijffeestjesganger en manuscriptschrijver. Ook heb ik een tijdje (boek)recensies geschreven.
Dit klinkt misschien heel basic, maar voor mij is het heel wat.
Kortom, ik heb veel geleerd. Misschien hebben jullie zelfs veranderingen in mijn blogstijl opgemerkt?

Schrijftip

Ik zal het bloggen gaan missen, want het is een goede schrijfmotor. Je blijft schrijven, ook als je even niet weet hoe je verder moet met je verhaal of manuscript.
Hé, dit lijkt zowaar op een schrijftip.
Eigenlijk is dat het ook. Ik raad je aan om zelf (mocht je dat niet al doen) ook te gaan bloggen. Op je eigen website, maar ook als gastblogger op schrijfsites of voor kunstencentra. Dit levert je naast schrijfuren en het ontdekken van je schrijfstijl ook naamsbekendheid op. Je leert schrijfmensen kennen, die vaak ook weer schrijftips geven.
Ook het schrijven van boekrecensies is erg leerzaam. Mooie bijkomstigheid is, dat je de boeken die je hiervoor leest, meestal, in je eigen boekenkast mag plaatsen en met een beetje geluk heb je zelfs een ‘meet en greet’ met schrijvers.

Wat ga ik hierna doen?

Voor Writersplaza mag ik enkele schrijfboeken recenseren, dus jullie zijn nog niet helemaal van mij af.
Voor mijzelf is er mijn manuscript. Op dit moment laat ik mij afleiden door schrijfwedstrijden en het leven. Mijn manuscript ligt te verstoffen, mijn hoofd blijft er wel aan denken, maar er wordt niet aan geschreven. Daar moet verandering in komen. Dus geen schrijfwedstrijden meer. De drang naar aandacht en wedstrijdspanning blijft aanwezig, het is al weer een tijd geleden dat er een verhaal van mij gepubliceerd werd, maar ik moet dit gevoel de kop indrukken. Mijn schrijffocus moet de komende tijd bij mijn manuscript liggen.
Daarna is hier in de stad weer het ‘Hendrik de Vries Stipendium’ waarop ik, net als in 2011, ga inschrijven. Wie weet dat ik mijn oeuvre naar behoren heb uitgebreid (dat was een vereiste van de jury, de vorige keer) en ben ik beter geworden met schrijven ten opzichte van twee jaar geleden.

En ooit, als ik alle winden mee heb, ligt mijn debuut in jouw boekwinkel om de hoek (een mens moet blijven dromen, niet waar?)

Bedankt voor het lezen. Wil je me blijven volgen: http://twitter.com/jannyanna

Janneke

Schrijfbrons [Schrijverskast 6]

Hoe moet een prijswinnaar zich gedragen?

Door gastblogger Janneke Heimweg

Het is alweer een paar maanden geleden dat dit belangrijke moment in mijn schrijfleven plaatsvond, toch wil ik het graag met jullie delen.

Amsterdam, zaterdag 7 april 2012. De verhalenbundel van de Toekomstschrijvers, met daarin ook mijn verhaal, wordt gepresenteerd.
Oh ja, er is ook nog een prijsuitreiking. Ik neem aan dat ik niet zal winnen, en dat geeft niets. Ik ben vooral benieuwd naar de verhalenbundel; mijn allereerste publicatie!

We zijn een kwartier te vroeg, wat mijn stresspeil niet ten goede komt. Klamme handjes, een bonkend hart…je kent het wel. We lopen wat op de stoep heen en weer, durven nog niet naar binnen te gaan. Vijf minuten voor aanvang; manlief trekt me aan de arm mee naar binnen. Afwachtend bladeren we in boeken, ik veilig achter zijn brede rug.

Meer mensen druppelen binnen. De eigenaresse van de boekwinkel noteert namen, manlief duwt mij naar voren en ik stamel de mijne.
Er vormt zich een kringetje schuchtere schrijvers…

Oké, nu is het genoeg!

Ik zet mijn schrijversgezicht op en geef mezelf een schop; nu ga je genieten van dit moment. Er wordt ons een wit wijntje aangeboden. Ik kijk vooral nieuwsgierig om mij heen (ik verwacht immers geen prijs), hoe zien echte schrijvers er eigenlijk uit? Jong, oud, behaard of kaal; van alles zit er tussen.
Dan begint de juryvoorzitter met haar welkomstwoord en gaat daarna over op de prijsuitreiking. Maar eerst het juryrapport, ze start met de derde prijs.

Al bij haar tweede zin weet ik, dit is mijn verhaal!
‘Dat ben ik!’ Ik stoot manlief aan. Hij heeft geen idee welk verhaal ik heb geschreven, dus blij verrast en met enig ongeloof feliciteert hij me.

Wat de juryvoorzitter nog meer vertelt over mijn verhaal ontgaat me volledig, mijn benen trillen en ik adem snel. Droom ik? Mijn allereerste publicatie en dan ook nog een derde prijs…
Gelukkig stond het rapport later online, zodat ik het nog tachtigduizend keer kon nalezen.

Plaats 3: Hemelsbrood – Janneke Heimweg 
‘…Geloofwaardig verhaal waarin religieuze tradities subtiel worden ingezet voor een spannend plot.
Goede spanningsboog, mooie overgangen in het verhaal en intrigerend einde.’

‘De derde prijs van Toekomstschrijvers 2011-2012 gaat naar Janneke Heimweg.’ Het is dus echt waar. Mijn wijn is nog niet op! Ik loop naar voren, mijn lach zal van oor tot oor zijn.
Ik neem de tulpen (ja, echte tulpen uit Amsterdam…), het certificaat en de verhalenbundel (allemaal in één hand, de andere omklemt mijn wijnglas) in ontvangst.
‘Goh, wat leuk. Bedankt’, stamel ik, ‘dit is de eerste keer.’ Ik hoor mezelf nog meer in die trant mompelen en dan loop ik met mijn trofeeën terug naar mijn plaats.

De uitreiking van de andere prijzen gaat weer langs mij heen, sorry mensen. Ik slurp mijn drankje naar binnen en dan staat daar ineens een cameraman van de lokale Amsterdamse televisie. Vrolijk filmt hij ons prijswinnaars, hij vraagt onze namen en zoomt in op onze certificaten.
‘Wat gaat er door u heen’, vraagt hij lachend om zijn eigen grap.
‘Daar is het nog te vroeg voor om iets over te zeggen’, stamelt de Vlaamse winnares. We lachen stompzinnig naar elkaar en er worden foto’s gemaakt.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. Ik schud de hand van de juryvoorzitter, knik vriendelijk naar alle aanwezigen en met een ‘tot ziens’ maak ik mij uit de voeten. Geen idee hoe een prijswinnaar zich moet gedragen…

Op straat lijkt het of iedereen naar mij kijkt, ik voel me heel wat. Gelukkig gaat het leven gewoon door en staan we even later een poloshirt voor manlief uit te zoeken.

Je kunt het winnende verhaal hier lezen >

Help! De shortlist! [Schrijverskast 5]

Door gastblogger Janneke Heimweg

Ik sta voor het eerst van mijn leven op een heuse shortlist van een schrijfwedstrijd!
En ik leef nog…

Een tweet van de ‘Toekomstschrijvers’ bracht het grote nieuws. 
Sinds jaar en dag verlang ik naar dit moment, mijn naam op een lijst met winnaars naar aanleiding van een schrijfwedstrijd.
Daar schrijf ik voor.
Toch?

Nu is alles nog steeds hetzelfde. Had ik dan verwacht dat er iets zou veranderen? Had ik verwacht dat ik mij anders zou voelen? Mijn collega vroeg gisteren: ‘wat is eigenlijk een shortlist?’
Om aan te geven dat het leven dus niet om een shortlist draait…

Ik ben uitgenodigd in een boekwinkel in Amsterdam voor de prijsuitreiking, en om de verhalenbundel (met alle shortlist verhalen) in ontvangst te nemen.
Amsterdam. Voor ons noordelingen is dit een dagje uit. Opa en oma moeten worden ingeschakeld en er moet een OV- chipkaart worden gekocht. Leuk allemaal, maar hoe gaat het daarna verder?

De eerste prijs is de publicatie van je manuscript, de tweede en de derde prijs zijn een beoordeling van je manuscript.
Hoe dan ook, als ik win zal er een manuscript moeten komen. Stel je toch voor dat ik een van de prijzen win. Wat dan? Dan zal ik dus een manuscript moeten produceren. Geen ‘makkelijke’ korte verhalen meer, maar een heel manuscript. Help!

Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af wat eigenlijk mijn schrijfdoel is. Mijn schoonmoeder stelt regelmatig voor dat ik kinderverhalen ga schrijven; ‘kun je mooi voorlezen aan je kids’.

Voor mij is schrijven als een hart voor het menselijk lichaam. Zonder schrijven geen spirit. Dat is al een goed doel op zich, ‘gewoon schrijven’.
Of wil ik stiekem toch bekend en beroemd worden? Dat iedereen mij kent en dingen over mij kan vinden, zeggen en schrijven; positief of negatief. En dat mijn woorden, verdraaid, in de roddelbladen staan?

Voor nu blijf ik maar gewoon mezelf.
‘Gewoon schrijven’, dan doe je al gek genoeg.

Schrijfroulette [Schrijverskast 4]

Door gastblogger Janneke Heimweg

.. speelbal ..

 

Sinds 2008 schrijf ik. Ik pik een of meerdere geschikte schrijfwedstrijden uit het grote aanbod en ga vol goede moed aan de slag. Als beginner weet je natuurlijk diep in je hart dat je niet zult winnen, maar niemand doet mee aan een wedstrijd zonder een sprankje hoop.

Dus zo incasseer ik jaar na jaar het zwijgen van de desbetreffende uitgever, universiteit of damesblad. Want dat is wat er gebeurt.
Stilte.
In de loop van mijn schrijfwedstrijd-carrière begint dit zwijgen mij behoorlijk te irriteren. Als verliezer hoor je namelijk niets van zo’n organisatie. Niet eens een klein berichtje met bijvoorbeeld: ‘Helaas, u hebt niet gewonnen. Bedankt voor de moeite’.
Niets.
En dat is best sneu.

Nu heb je ook nog eens van die grapjassen die tijdens de wedstrijd de spelregels veranderen. Zo heb ik al meerdere malen een plotseling uitgestelde deadline geïncasseerd. Hier kom ik dan vlak voor de beloofde deadline achter en aangezien ik een ‘op het laatste moment’ schrijver ben, verdwijnt mijn motivatie bij zo’n bericht onmiddellijk.

Er was eens een plaatselijk uitgeverijtje dat na de deadline besloot om de hele wedstrijd af te gelasten. Navraag leerde mij dat niemand van de inzenders aan zijn eisen voldeed.
Een jurylid van een schrijfwedstrijd van de UK blogde onlangs dat ze het zo zwaar vond om maar liefst 1800 woorden te moeten lezen per deelnemer. Zou ze onder schot gehouden zijn toen ze besloot jurylid te worden?

Bij het Gronings schrijfproject dewebschrijvers.nl kan men er ook wat van. Nu moet ik natuurlijk ook reëel zijn en bedenken welke rechten wij beginnelingen nou eigenlijk hebben. We mogen blij zijn dat we tijdens dit project überhaupt met zulke grote schrijvers mogen samenwerken.
Maar ik hou gewoon niet van beloftes (uitgegeven worden, VIP kaarten voor het Schrijversbal) die in de loop van de cursus of wedstrijd veranderen of verdwijnen.

Dus wij beginnende schrijfstumpers zijn eigenlijk gewoon speelballen in de wereld van de schrijfroulette.
We doen dit vrijwillig, dat dan weer wel.