Schrijfbrons [Schrijverskast 6]

Hoe moet een prijswinnaar zich gedragen?

Door gastblogger Janneke Heimweg

Het is alweer een paar maanden geleden dat dit belangrijke moment in mijn schrijfleven plaatsvond, toch wil ik het graag met jullie delen.

Amsterdam, zaterdag 7 april 2012. De verhalenbundel van de Toekomstschrijvers, met daarin ook mijn verhaal, wordt gepresenteerd.
Oh ja, er is ook nog een prijsuitreiking. Ik neem aan dat ik niet zal winnen, en dat geeft niets. Ik ben vooral benieuwd naar de verhalenbundel; mijn allereerste publicatie!

We zijn een kwartier te vroeg, wat mijn stresspeil niet ten goede komt. Klamme handjes, een bonkend hart…je kent het wel. We lopen wat op de stoep heen en weer, durven nog niet naar binnen te gaan. Vijf minuten voor aanvang; manlief trekt me aan de arm mee naar binnen. Afwachtend bladeren we in boeken, ik veilig achter zijn brede rug.

Meer mensen druppelen binnen. De eigenaresse van de boekwinkel noteert namen, manlief duwt mij naar voren en ik stamel de mijne.
Er vormt zich een kringetje schuchtere schrijvers…

Oké, nu is het genoeg!

Ik zet mijn schrijversgezicht op en geef mezelf een schop; nu ga je genieten van dit moment. Er wordt ons een wit wijntje aangeboden. Ik kijk vooral nieuwsgierig om mij heen (ik verwacht immers geen prijs), hoe zien echte schrijvers er eigenlijk uit? Jong, oud, behaard of kaal; van alles zit er tussen.
Dan begint de juryvoorzitter met haar welkomstwoord en gaat daarna over op de prijsuitreiking. Maar eerst het juryrapport, ze start met de derde prijs.

Al bij haar tweede zin weet ik, dit is mijn verhaal!
‘Dat ben ik!’ Ik stoot manlief aan. Hij heeft geen idee welk verhaal ik heb geschreven, dus blij verrast en met enig ongeloof feliciteert hij me.

Wat de juryvoorzitter nog meer vertelt over mijn verhaal ontgaat me volledig, mijn benen trillen en ik adem snel. Droom ik? Mijn allereerste publicatie en dan ook nog een derde prijs…
Gelukkig stond het rapport later online, zodat ik het nog tachtigduizend keer kon nalezen.

Plaats 3: Hemelsbrood – Janneke Heimweg 
‘…Geloofwaardig verhaal waarin religieuze tradities subtiel worden ingezet voor een spannend plot.
Goede spanningsboog, mooie overgangen in het verhaal en intrigerend einde.’

‘De derde prijs van Toekomstschrijvers 2011-2012 gaat naar Janneke Heimweg.’ Het is dus echt waar. Mijn wijn is nog niet op! Ik loop naar voren, mijn lach zal van oor tot oor zijn.
Ik neem de tulpen (ja, echte tulpen uit Amsterdam…), het certificaat en de verhalenbundel (allemaal in één hand, de andere omklemt mijn wijnglas) in ontvangst.
‘Goh, wat leuk. Bedankt’, stamel ik, ‘dit is de eerste keer.’ Ik hoor mezelf nog meer in die trant mompelen en dan loop ik met mijn trofeeën terug naar mijn plaats.

De uitreiking van de andere prijzen gaat weer langs mij heen, sorry mensen. Ik slurp mijn drankje naar binnen en dan staat daar ineens een cameraman van de lokale Amsterdamse televisie. Vrolijk filmt hij ons prijswinnaars, hij vraagt onze namen en zoomt in op onze certificaten.
‘Wat gaat er door u heen’, vraagt hij lachend om zijn eigen grap.
‘Daar is het nog te vroeg voor om iets over te zeggen’, stamelt de Vlaamse winnares. We lachen stompzinnig naar elkaar en er worden foto’s gemaakt.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. Ik schud de hand van de juryvoorzitter, knik vriendelijk naar alle aanwezigen en met een ‘tot ziens’ maak ik mij uit de voeten. Geen idee hoe een prijswinnaar zich moet gedragen…

Op straat lijkt het of iedereen naar mij kijkt, ik voel me heel wat. Gelukkig gaat het leven gewoon door en staan we even later een poloshirt voor manlief uit te zoeken.

Je kunt het winnende verhaal hier lezen >