Met de billen bloot II [Schrijverskast 3]

Door gastblogger Janneke Heimweg

Met de billen bloot I  ging over mijn eerste ontmoeting met een gerenommeerd Nederlands literatuur schrijver, tijdens een hoorcollega van dewebschrijvers.nl.

In deel II wil ik jullie vertellen over het laatste hoorcollege van die reeks, door Elle van Rijn. Omdat ik haar alleen ken als actrice in GTST had ik die nacht ervoor nog gauw haar laatste boek (‘De dag waarop ik Johannes Klein doodreed’) gelezen; indrukwekkend van opbouw met een jaloersmakend goed plot.
Dus ook vanmiddag klopt mijn hart vol verwachting.

Elle is een kleine, pittige vrouw. Terwijl haar laptop traag haar presentatie opent, stapt ze op haar stilettohakken heen en weer. Gelukkig ook bij haar enkele nerveuze trekjes dus zo blijkt ook Elle ‘gewoon’ mens te zijn.

De eerste oefening. Als een echte docente herhaalt ze de opdracht en wij verzekeren haar ervan dat we haar begrepen hebben. (Waarom het herhalen van de opdracht? Waarom moeten wij bevestigen dat we het snappen? Ervaring, ergens mee…?) Hier had bij mij dus al een belletje moeten gaan rinkelen.
Bij de bespreking blijkt ineens dat ik de opdracht totaal verkeerd begrepen heb (dus toch), gelukkig voor mij ben ik niet de enige stumper.
Ik moet zo meteen, als vierde, voorlezen. Mijn wangen worden alvast roze, zweet begint te prikken op mijn bovenlip, angstig hou ik in de gaten wanneer ik aan de beurt ben.

Ondertussen gaat Elle los in haar commentaar. Als een echte vrouw uit de Randstad geeft ze zonder gene en met luide stem haar mening.
Je moet weten dat wij, hier in het noorden, onze feedback altijd keurig beginnen met een compliment, we zorgen ervoor dat de schrijver zich op zijn gemak voelt. Daarna suggereren we wat er eventueel (maar je moet het zelf weten hoor, het is jouw verhaal) anders zou kunnen, om vervolgens de schrijver (en de rest van de groep) met een gelukzalig gevoel achter te laten.
Maar bij Elle gaat dit anders…

Het is mijn buurt.
Ik slik en begin te lezen, mijn stukje begint met ‘Hij schuifelt over het grindpad’…
‘Stop maar! Dit kan niet!, gilt Elle door de zaal, ‘ik zie het absoluut niet voor me wat je schrijft.’
Ik lach stompzinnig, ze maakt toch zeker een grap? Maar nee, Elle gaat al verder met mijn buurmancursist.
We zijn nog maar een kwartier bezig, dus dit keer geen tijd om uit te huilen.

Maar of ik nu daadwerkelijk zo veel geleerd heb deze middag? Er is wel eelt op mijn schrijfhart gekomen, wat misschien niet zo verkeerd is.

Meer lezen van Janneke Heimweg? Lees haar blog

Met de billen bloot I [Schrijverskast 2]

Gastblogger: Janneke Heimweg

Nietsvermoedend stap ik die zaterdagmiddag de ‘Erlenmeyerzaal’ van ‘het Paleis’ in Groningen binnen. Het tweede hoorcollege, in de reeks van vier, behorende bij het schrijfproject dewebschrijvers.nl, wordt gegeven door dé René Appel; wie kent hem niet. Handje schudden, koffie inschenken, schrijfblok in de aanslag; wij cursisten zijn er klaar voor!

René Appel

René Appel (ik noem hem hier toch maar met achternaam omdat het anders lijkt alsof ik hem persoonlijk ken) is nerveus; zijn stem hapert en hij wrijft zijn trillende (en klamme?) handen tegen elkaar.
Opmerkelijk, wij cursisten zijn toch degenen die nerveus zouden moeten zijn, zo dicht bij de man die de literaire thriller heeft uitgevonden.

Tot aan de laatste vijf minuten is het een zeer boeiend hoorcollege.
Vragenrondje.
In mijn naïviteit vraag ik aan René Appel (ik moet eigenlijk schrijven ‘Professor René Appel’) wat hij zijn beste boek vindt.
Ai!
Foute vraag!
Hoe kan ik zo dom zijn om die vraag te stellen, blijkt enkele seconden later. Hij kijkt mij aan en zegt: ‘ik neem aan dat jij geen kinderen hebt.’ Mijn medecursisten reageren ontzet (lief van ze trouwens), zij weten dat ik zeven weken geleden mijn dochterlief op de wereld heb gezet en dat mijn zoonlief inmiddels zelf een pen kan vasthouden.
Ik stamel dat ik twee kinderen heb en voel de kleur van mijn wangen boven tomaatrood uitstijgen.
Is Professor René geschrokken van zijn opmerking dan laat hij dat niet merken. Onverstoorbaar antwoordt hij: ‘mijn boeken zijn als mijn kinderen en ze zijn me dus allemaal even lief zijn.’
Volgende vraag.

Na afloop van die cursus blijf ik niet, zoals gebruikelijk, napraten. Ik spoed mij naar huis om mijn verontwaardiging op de schouder van manlief uit te huilen. Natuurlijk knal ik mijn belevenis op twitter, een lieve vriendin reageert dat ik ‘vast weer eens opstandig was en dat ik zijn opmerking dus wel verdiend zal hebben’. (Ook zij kent me).
Jullie weten nu het echte verhaal. Journalist zal ik dus nooit worden, als ik groot ben.

Als het maar blijft plakken… Het art journal van Wilmi

Ze heet Wilmi van Kempen en sinds een aantal jaar houdt ze zich bezig met Art journaling, in de breedste zin van het woord. Hoe doe je dat, art journalen? En waarom is het zo leuk? We laten deze ervaren art journaler hier maar eens aan het woord.

Er zijn heel veel mensen die “Art journalen”, en er zijn ook heel veel verschillende manieren om het toe te passen.
De reden waarom ik het zo leuk vind, en eigenlijk geldt dit voor alles wat met kunst/Art te maken heeft: het maakt niet uit hoe je het doet, er zijn geen regels: als je zelf tevreden bent, is het gewoon goed!

In mijn art journal kan ik allerlei technieken uitproberen, materialen gebruiken en/of een gebeurtenis of gevoel vastleggen.
Dat laatste is vooral in deze tijd goed om te doen. We leven in een haastige maatschappij met veel prikkels, en er is weinig tijd om bij dingen of gebeurtenissen stil te staan. Door art-journaling heb ik een manier gevonden om dit vast te leggen, en zo nooit meer te vergeten. Want als ik iets meemaak wat me verwondert, verbaast, of gewoon iets puur en eenvoudigs, dan kan het in mijn hoofd blijven rondzingen. Op een rustig moment pak ik dan mijn journal en begin. Veel tekst gebruik ik niet, vaak alleen een steekwoord, mooie quote of zin. Zelfverzonnen, of gevonden bij de Q van quotes op internet;)

Soms journal ik omdat ik een bepaald materiaal wil gebruiken, of techniek uitproberen. Ik ben de gelukkige eigenaar van een mooie hobbyruimte annex atelier en als een hamster verzamel ik daar materialen die wellicht ooit bruikbaar zijn.

En eigenlijk is bijna alles te verwerken in een journal, als het maar blijft plakken;)
Zo gebruikte ik zand, schelpjes, wol, noppenfolie, kledinglabels, touw, bladeren, enzovoort…
Onmisbare basismaterialen zijn voor mij: een notebook, potlood, aquarel-setje, acrylverf, fine-liners, schaar en lijm.

Als ik aan een nieuwe pagina begin weet ik nooit hoe het uiteindelijk zal gaan worden, dat is grappig, ik blijf gewoon doorgaan tot ik tevreden ben; mooie achtergrond maken,nog een plaatje plakken, tekst toevoegen, tekeningetje erbij, mooi randje erom, enz. Soms heb ik iets voor ogen en is het resultaat geheel anders, maar dat vind ik niet erg.
En terwijl ik zo bezig ben raakt mijn hoofd leeg en mijn pagina vol. En dat is een prettige bijkomstigheid: het geeft ontspanning, iets wat ik echt nodig heb naast gezin en parttime baan.

Naast de journal-pagina’s houd ik ook een blog bij, waarin ik o.a. schrijf over het waarom en de totstandkoming van bepaalde pagina’s. Achter iedere pagina zit wel een verhaal, en dit is vaak zo leuk om met anderen te delen. Ik vind het geweldig leuk als mensen enthousiast raken en het zelf ook gaan doen. Bovendien is het natuurlijk ook heel fijn om positieve reacties te ontvangen, dat stimuleert enorm!

Mocht je nog meer willen weten over mijn manier van journaling, lees  mijn weblog:  en bekijk ook eens een heel leuk weblog  waar ik mocht gastbloggen. Daar is ook informatie te vinden over journaling, en binnenkort komt er zelfs een heus Robin Magazine uit vol met art-journal- recepten! (want dat mis ik nog wel een beetje hier: een leuk Nederlands journal-tijdschrift)

Ik hoop dat ik op deze manier mensen enthousiast kan maken om ook een art-journal te starten. Mijn advies: niet wachten…gewoon doen! Je zult er geen spijt van krijgen!

Ik wist niet dat je schreef! [Schrijverskast 1]

Door Janneke Heimweg

‘Ik hou van hobby’s…’, was in mijn jeugd een reclameslogan.
Mijn hobby is schrijven. Ben ik daarom een schrijver? Een schrijver is iemand die schrijft. Maar ik verkoop geen boeken, zoals veel andere schrijvers.
Ik ben een stille schrijver.Hoe zijn die boekverkopende schrijvers bekend geworden? Ook zij zijn ergens onderaan de uitgeversladder begonnen. Zij moesten zichzelf en hun schrijfwerk promoten, zichzelf aanbieden en vragen om leesaandacht.
Dit zijn naar mijn idee geen typische schrijverskenmerken. Een schrijver zit alleen op zolder achter zijn computer te schrijven. Toch?

Ik schrijf voor zo veel mogelijk schrijfwedstrijden. Ooit zal ik dan beroemd worden, neem ik aan.
Voor een zo’n wedstrijd moet ik mijzelf promoten. Het gaat hierbij om de publieksprijs. Wie de meeste stemmen krijgt, die wint. Logisch.

Wil ik dat eigenlijk wel: mijzelf promoten.

En hoe doe je dat? Makkelijk: je plaatst een tweet.
En dan? Je doet mee aan schrijfactiviteiten.
En dan? Daar blijft het in mijn geval bij. Met behulp van twitter (ik heb alleen schrijfmensen als volgers) heb ik, voor die bewuste schrijfwedstrijd, 5 stemmen verzameld. Bedankt lieve tweeps.
Maar ik sta op plaats 21 van de 41.

In mijn omgeving zijn er weinig mensen die weten dat ik al jaren schrijf. ‘Schaam je je ervoor?’ vroeg manlief. ‘Natuurlijk niet’.
Maar wat is dat dan?
Ik loop er gewoon niet mee te koop. Het blijft een onbegrepen hobby. Men kan er niet zoveel mee.
Hoe vertel je aan je omgeving dat je schrijft? Op verjaardagen na zes wijntjes of bij de eerste kennismaking nog voordat je je naam hebt genoemd?

Nu heb ik, speciaal voor deze wedstrijd, mijzelf en mijn verhaal in de etalage gezet, op facebook. Let wel, ik hou NIET van facebook. Ook hier ben ik een stille. Maar nu staat mijn verhaal op deze sociale site. Om stemmen te verzamelen.
Voor de meesten van mijn omgeving is dit de eerste kennismaking met mijn schrijven. Mijn facebookmensen (familie, vrienden, collega’s en anderen) waren erg enthousiast. Veel reageerden met: ‘Goh, ik wist niet dat je schreef.’
Dat klopt.

Het is toch spannend wat bekenden van je verhaal en dus je ziel vinden. Tegenstrijdig eigenlijk: ik lees wel voor aan een groep onbekenden tijdens Culturele Zondag in Groningen en doe mee aan schrijfcursussen met bekende schrijvers als docenten, maar dat is allemaal met schrijfmensen. Zodra er familie of vrienden in de buurt zijn dan sluit ik mijn schrijfhoofd en hou mij stil. Het is gewoon makkelijker om je schrijfgevoel met onbekenden te delen.

Dankzij facebook sta ik nu wel op de 7e plaats. Dat leuren om stemmen werkt dus. Om eerlijk te zijn is die aandacht ook best verslavend. Daarom ga ik de komende tijd lekker veel columns en blogs schrijven voor deze site, wat een vooruitgang in mijn schrijfcarrière!

En een ding is zeker, ik ben uit de Schrijverskast!

Nieuwe serie: Uit de schrijverskast

De komende maanden  laten we hier op ons blog zo voor en na een ‘stille schrijver’ aan het woord. Althans, zo noemt de Groningse Janneke Heimweg zichzelf. Zo stil is ze trouwens helemaal niet: ze is namelijk uit de schrijverskast tevoorschijn gekomen en schrijft alsof haar leven ervan afhangt.  

Romans zijn er van haar nog niet verschenen, maar wel vijf verhalen waarvan er eentje  de derde prijs heeft gewonnen in een schrijfwedstrijd. En ze levert bijdragen aan verschillende blogs en websites. 

Hoe is het om de eerste schreden op het schrijverspad te zetten? Is het leuk of doet het pijn?  Hoe doe je dat eigenlijk, een verhaal schrijven? Is een schrijfwestrijd zinvol? Hoe breng je je werk aan de man? Janneke Heimweg (1979) gaat ons er de komende tijd allemaal geheimpjes over verklappen onder de titel ‘Uit de schrijverskast’.

In de eerste aflevering later vandaag stelt ze zich aan ons voor.

Janneke