Help, oma leest mee! [Schrijverskast 11]

‘Mag ik je verhaal ook lezen? Ik ben zo benieuwd!’ Oma kijkt me glunderend aan. Haar kleindochter heeft een prijs gewonnen, de derde prijs (zie mijn eerdere blog ‘Schrijfbrons’). Net als vroeger, toen we met onze schoolrapporten langskwamen, krijg ik ook nu een donatie van haar.
‘Koop er maar wat moois voor meisje, een pen misschien?’ Die lieve oma.

Mijn winnende verhaal gaat over de Katholieke Kerk. En oma is een vrome katholieke vrouw. Leuk voor oma dus, zou je denken, zo’n bijpassend verhaal.
Maar dit is niet het geval. Want er wordt een moord beraamd in mijn winnende verhaal. Nog wel met een hostie, het heilige lichaam van Christus. En de pastoor, die goede man, is de hoofdpersoon…

Mijn moeder, ook actief in het katholieke leven, kon ook niet wachten tot ze mijn verhaal mocht lezen. Een leuk stuk voor in het ‘Kerkvenster’ zei ze nog. Toen ze het gelezen had, zei ze niets.
Een tijdje later zei ze: ‘dit kan ik echt niet in het kerkblaadje zetten. Dit is te schokkend voor die oude mensen.’

Hieruit blijkt dat het kiezen van een onderwerp, thema of plot voor mijn verhalen steeds moeilijker wordt. Hoe meer mensen weten van mijn schrijfhobby en hoe meer mensen dus mijn verhalen lezen, hoe meer ik bezig ben met de vraag of mijn verhalen niet te schokkend zijn.

Jammer, want ik vond het erg fijn (en het ging ook vaak vanzelf, ik kon er niets aan doen) om over moord, achtervolgingen en heldhaftige jonge vrouwen te schrijven.

Toen ik vorig jaar in de Synagoge was, ik deed research voor mijn thrillerverhaal voor dewebschrijvers.nl, vroeg een keppeldragende meneer wat ik aan het doen was. Hij wees op mijn notitieblok. Ik antwoordde dat ik een verhaal schreef over een moord in de synagoge. Hij keek mij aan met grote ogen en zei: ‘een moord, hier in dit gebouw?’, er was afschuw te lezen op zijn gezicht.

Voor mijn manuscript geldt het zelfde. Durf ik die seksscène te beschrijven, kan ik de Kerk weer gebruiken voor een moord?

Dus hoe meer je uit de schrijverskast komt, hoe lastiger het is om bij je schrijfthema’s te blijven. Of je trekt je niets aan van de meningen om je heen. Maar of me dat gaat lukken?

Dit is een gastblog van Janneke Heimweg

Sprong in het diepe: uitgeven in eigen beheer

Carlijn Binnenhuis liet via Twitter weten dat haar boek er was, uitgegeven in eigen beheer. Daar wilden we meer over weten en we vroegen haar er op ons weblog iets over te vertellen.

Door gastblogger Carlijn Binnenhuis

Hier ben ik dan , gevraagd om een stukje te schrijven over uitgeven in eigen beheer. Je zou denken dat moet toch niet zo moeilijk zijn, maar in werkelijkheid vind ik het best eng.

Ik zat vorig jaar achter mijn laptop en scheef mijn gevoel op. Ik had een vervelende scheiding achter de rug, met alle gevolgen van dien. Hoe moest ik nu op eigen benen staan?
Maar ik verlies nooit mijn humor en scheef het met een kwinkslag van me af. Dat het een verhaal zou worden waar zoveel mensen zich in zouden herkennen had ik niet verwacht. En zeker alle leuke positieve reacties overdonderden me best wel.
Tja….. en toen was er een boek. Een sprong in het diepe…. is de titel.
Naar veel aandringen van mensen om me heen heb ik besloten om het uit te geven in eigen beheer. Ik, een totale leek in de schrijverswereld, vond het wel stoer klinken. Wat doe je voor werk? Uh, ik werk in de zorg , heb een boek geschreven en uitgebracht in eigen beheer. Hoe leuk klinkt dat!
Maar blond als ik ben had ik geen idee wat me te wachten zou staan, dus besloot ik dat het tijd werd om de 21e eeuw in te duiken, die ik altijd uit alle macht heb geprobeerd te vermijden. Ik ging op zoek naar een tekstschrijver en via het internet vond ik een redacteur die er wel brood in zag. Ik kreeg van hem een goede feedback.
“Je hebt een goed en toegankelijk boek geschreven Carlijn, een boek vol vaart en humor, en ik denk dat veel mensen zich zullen herkennen in de problematiek. Daarnaast kon ik ook steeds een lach niet onderdrukken, ik ben benieuwd naar deel twee.”
Zeer lovend allemaal en ik kan het nog niet echt bevatten.
Maar zeg eerlijk, als je zoiets te horen krijgt, zelf prettig gestoord bent , durf je in mijn geval de tweede stap te maken. Dus besloot ik een isbn-nummer aan te vragen. En een dag of wat later stond ik geregistreerd als uitgever en auteur Carlijn Binnenhuis. Heel spannend vond ik zelf. Ik ben samen met een goede vriend Ton Kamp naar de drukker in de buurt gereden en heb daar een goede deal kunnen sluiten. De eerste honderd boeken zijn al bijna verkocht en hoe het verder gaat met Carlijn, dat ligt aan de lezer. Wat ik wel kan vertellen is dat het meisje vol streken en levenslust weer helemaal terug is. Daarom wil ik jullie een ding meegeven:
ALS JE NIETS DOET MET JE LEVEN, WEET JE OOK ZEKER DAT ER NIKS GEBEURT.

Op woensdag 21 november is de boekpresentatie

Wie een boek schrijft, is gek [Schrijverskast 10]

Door gastblogger Janneke Heimweg

Sinds enkele maanden schrijf ik aan mijn eerste boek. Al jaren kriebelde dit idee in mijn achterhoofd. Maar ja, wie schrijft er nou een boek. Dan moet je wel op zijn minst half gestoord zijn, zo dacht ik al die tijd. Dus hield ik het veilig bij korte verhalen en sinds kort deze blogs.

Totdat ik op een mooie ochtend naar mijn werk fietste en er zomaar ineens een personage in mijn hoofd opkwam, de levensvragen en de conflicten van dit karakter kwamen er al vrij snel achteraan en vlak voordat ik op de plaats van bestemming aankwam, zag ik de setting helder voor de geest.
Eureka! Ik ga een boek schrijven.

De knoop is doorgehakt, de kogel is door de kerk. Inmiddels vertel ik het aan iedereen, ik ben zelfs zo stom geweest om het feit rond te bazuinen in het bijzijn van Gronings Grootste Uitgever.
Dus nu moet ik wel, er is geen weg terug.

Natuurlijk schrijft een mens niet zomaar een boek, dus worstel ik momenteel met verschillende dilemma’s. Het zijn wellicht vragen die elke schrijver zich eens heeft afgevraagd, maar voor mij zijn ze nieuw en ze houden me nogal bezig. Hieronder de belangrijkste.

Welk genre?
Ik hou van spannend schrijven en ik lees graag thrillers. Wanneer de lezer zegt dat hij mijn verhaal niet kan wegleggen omdat het zo spannend is, glunder ik (oké, dat zei mijn moeder).
Maar de feedback die ik onlangs kreeg n.a.v. een thrillerwedstrijd ben ik nog lang niet vergeten: ‘ondanks wat er gebeurt, is het nergens spannend.’ AAARRCH, dat zijn woorden die keihard aankomen.
Misschien is een roman een betere optie. Het verhaal dat ik in mijn hoofd heb past ook beter bij een roman, maar ik hou zo van spanning.
Mag ik voor een compromis gaan, of moet ik kiezen? Een spannende roman?

Natuurlijk heb ik al veel beslissingen genomen. Ik heb een heuse mindmap (tip van schrijver Lupko Ellen) gemaakt. Ik heb de hoofdvragen en de conflicten duidelijk, ik weet de plaats van handelen en de personages staan me helder voor de geest.
En…, de eerste scènes (hoofdstukken?) zijn geschreven!

Dus nu moet ik erop vertrouwen dat de juiste antwoorden vanzelf zullen verschijnen (misschien weer op de fiets?) en dat ik voor nu gewoon maar moet doorschrijven. Toch?

Lees hier de omschrijving van mijn boek