Met de billen bloot II [Schrijverskast 3]

Door gastblogger Janneke Heimweg

Met de billen bloot I  ging over mijn eerste ontmoeting met een gerenommeerd Nederlands literatuur schrijver, tijdens een hoorcollega van dewebschrijvers.nl.

In deel II wil ik jullie vertellen over het laatste hoorcollege van die reeks, door Elle van Rijn. Omdat ik haar alleen ken als actrice in GTST had ik die nacht ervoor nog gauw haar laatste boek (‘De dag waarop ik Johannes Klein doodreed’) gelezen; indrukwekkend van opbouw met een jaloersmakend goed plot.
Dus ook vanmiddag klopt mijn hart vol verwachting.

Elle is een kleine, pittige vrouw. Terwijl haar laptop traag haar presentatie opent, stapt ze op haar stilettohakken heen en weer. Gelukkig ook bij haar enkele nerveuze trekjes dus zo blijkt ook Elle ‘gewoon’ mens te zijn.

De eerste oefening. Als een echte docente herhaalt ze de opdracht en wij verzekeren haar ervan dat we haar begrepen hebben. (Waarom het herhalen van de opdracht? Waarom moeten wij bevestigen dat we het snappen? Ervaring, ergens mee…?) Hier had bij mij dus al een belletje moeten gaan rinkelen.
Bij de bespreking blijkt ineens dat ik de opdracht totaal verkeerd begrepen heb (dus toch), gelukkig voor mij ben ik niet de enige stumper.
Ik moet zo meteen, als vierde, voorlezen. Mijn wangen worden alvast roze, zweet begint te prikken op mijn bovenlip, angstig hou ik in de gaten wanneer ik aan de beurt ben.

Ondertussen gaat Elle los in haar commentaar. Als een echte vrouw uit de Randstad geeft ze zonder gene en met luide stem haar mening.
Je moet weten dat wij, hier in het noorden, onze feedback altijd keurig beginnen met een compliment, we zorgen ervoor dat de schrijver zich op zijn gemak voelt. Daarna suggereren we wat er eventueel (maar je moet het zelf weten hoor, het is jouw verhaal) anders zou kunnen, om vervolgens de schrijver (en de rest van de groep) met een gelukzalig gevoel achter te laten.
Maar bij Elle gaat dit anders…

Het is mijn buurt.
Ik slik en begin te lezen, mijn stukje begint met ‘Hij schuifelt over het grindpad’…
‘Stop maar! Dit kan niet!, gilt Elle door de zaal, ‘ik zie het absoluut niet voor me wat je schrijft.’
Ik lach stompzinnig, ze maakt toch zeker een grap? Maar nee, Elle gaat al verder met mijn buurmancursist.
We zijn nog maar een kwartier bezig, dus dit keer geen tijd om uit te huilen.

Maar of ik nu daadwerkelijk zo veel geleerd heb deze middag? Er is wel eelt op mijn schrijfhart gekomen, wat misschien niet zo verkeerd is.

Meer lezen van Janneke Heimweg? Lees haar blog