Door gastblogger Janneke Heimweg
Ik sta voor het eerst van mijn leven op een heuse shortlist van een schrijfwedstrijd!
En ik leef nog…
Een tweet van de ‘Toekomstschrijvers’ bracht het grote nieuws.
Sinds jaar en dag verlang ik naar dit moment, mijn naam op een lijst met winnaars naar aanleiding van een schrijfwedstrijd.
Daar schrijf ik voor.
Toch?
Nu is alles nog steeds hetzelfde. Had ik dan verwacht dat er iets zou veranderen? Had ik verwacht dat ik mij anders zou voelen? Mijn collega vroeg gisteren: ‘wat is eigenlijk een shortlist?’
Om aan te geven dat het leven dus niet om een shortlist draait…
Ik ben uitgenodigd in een boekwinkel in Amsterdam voor de prijsuitreiking, en om de verhalenbundel (met alle shortlist verhalen) in ontvangst te nemen.
Amsterdam. Voor ons noordelingen is dit een dagje uit. Opa en oma moeten worden ingeschakeld en er moet een OV- chipkaart worden gekocht. Leuk allemaal, maar hoe gaat het daarna verder?
De eerste prijs is de publicatie van je manuscript, de tweede en de derde prijs zijn een beoordeling van je manuscript.
Hoe dan ook, als ik win zal er een manuscript moeten komen. Stel je toch voor dat ik een van de prijzen win. Wat dan? Dan zal ik dus een manuscript moeten produceren. Geen ‘makkelijke’ korte verhalen meer, maar een heel manuscript. Help!
Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af wat eigenlijk mijn schrijfdoel is. Mijn schoonmoeder stelt regelmatig voor dat ik kinderverhalen ga schrijven; ‘kun je mooi voorlezen aan je kids’.
Voor mij is schrijven als een hart voor het menselijk lichaam. Zonder schrijven geen spirit. Dat is al een goed doel op zich, ‘gewoon schrijven’.
Of wil ik stiekem toch bekend en beroemd worden? Dat iedereen mij kent en dingen over mij kan vinden, zeggen en schrijven; positief of negatief. En dat mijn woorden, verdraaid, in de roddelbladen staan?
Voor nu blijf ik maar gewoon mezelf.
‘Gewoon schrijven’, dan doe je al gek genoeg.
Schrijfexpert 